PERSONA NON GRATA

Boynumdan ilmeği çekip alın ve öykü başlasın:

Kundaktan ‘şartlı’ çıktım, huşu içindeki dünya öyle sevecen

miydi? Farkedilmedi, sonra yıllar karmaşık bir düğüm oldu,

                 arada kaynadı çocukluk da.

Şimdi, bir uçandairede doğdum desem, kimse inanmaz.

Ama siz inanın: Hiçkimsenin keşfedemeyeceği dünyalar yakaladım

                  mutsuzluğun göğünde. Hepsinde ayrı ışıltı,

hepsinde bir kuru öksürük gibi geçip giden anı tortuları

Anlaşılan mevsim hep kıştı, üşüttüm avucumda gizlediğim günahları

Sonra tam tanrıya uzanırken sözüm kesildi.

Üzüldüğüm bütün anılardan mutlu bir son çıkardım ama

Richtere göre 7’lik depremde eski fotoğrafların kırışmayışıyla avundum

Göğsümü döven rüzgar bile şaştı bu aymazlığa.

Bir başka hayatım olacak mı evrende, bilmiyorum

Hangi yıldız çarpacak bedenime,

kimlerin tutkusu ruhuma bürünecek?

Bütün şarkılar  tükendi işte, ne parmaktaki yüzüğün büyüsü,

ne de başka düşlerin acıtan ayrıntıları

Kendimden kovulduğumu bile henüz itiraf etmedim

Şimdi, bir uçandaireye binip gidiyorum desem, kimse inanmaz.

Siz de inanmayın: Keşfettiğim bütün dünyalar yalancı mavi

Uçtuğum bütün düşler yapma çiçekmiş