KAFES

Dizlerim

Geçici bir umutsuzluk kisvesi   

Bir panel köprü ya da

-yaşamla bağını kurcalar-

Bir kez yaşanıp bitecek bu kâbus

Sonrası ayrı bir boşluk besbelli

Dizlerim

Bir gecelik sınavında başarılı

Çözülmedi henüz dilimdeki şarkı

Kirlenmedi

uykum da

-bu gece siyah yasak-

Bir kafeste büyütülmüş sanki gözlerim

bağlı... zamana ve inandıklarına

Ölümün kırkbeş gecelik sevdasına

karşılık vermedim diye

bu ikinci emrivaki

Kimsenin yanına sokulamadığı

bir kuduz gibi tehlikeli, azrail

Bu gece böyleyim.

Sular   

alnımdan aşağı damlamakta

Bir nehir kavuşamazken denizine

tut ki eski bir sevda anımsanmakta

Uzaktaki bir el kadar

titrek, çocuksu

Düdükler öttükçe

bir çığlıklar silsilesi olup

-İstanbul’da yiten bir gece değil bu-

Yüzükoyun

Tekmetokat

Ve sereserpe

bahar anımsanacak

Bu kaçıncı bağlanıştır çocukluğa

Bu kaçıncı İştirakiyun?

Geceler

bir bilse sabrın ötesini

koyverir kendini boşluğa: Ölüm

Nedir bir sancının yeniden ve yeniden başlaması

Her küçük çırpınışta

başına vuran demirden kafes?

Kuşkuluyum

Köküne kadar sinsi

Ve zehirli bir çıngırak: baharı çağrıştıran

Damladıkça

beynimin ortasına sular

Çığlık yasak

Düş görmek

Ve gökyüzü

-en çok da sonuncusuna içerliyorum-

Dizlerim

geçici bir mutsuzluk kisvesi

Talihimdeyse hep aynı kurgu:

Eskişehir Marşı, Harbiye ve on kıtalık

bağımsızlık: Ellerimiz bunca bağlıyken

Sonra düdük seslerinde yıldırımlar yaratan

bir ırkın raprapları

-tekmeli yargı, yasaklanmış görüş’ler-

Dizlerim

daha ne kadar taşıyacak sıradaki günahları?

Artık sayımlarda ben yokum

Ne de tok sesli içtimalarda

Ankara ıssız bir kafes

kadar

tutsaktır kirli yağmurlarda

Ankara uğursuz gecede bir köpek leşi

Ve ıssız bir kafestir

gecekondu boyalı

Mamak

-üşür içindekiler-

Bu kaçıncı yıkımdır

ardı kesilmez

Bu kaçıncı İştirakiyun?

Ölüm

-kırk beş gecelik sevda-

Karşılık görmez

Ankara, Mayıs 1986-Kasım 1987 

İstanbul, Mayıs 2004