AVAMIN EN BÜYÜK ASALETİ ÖLÜM

Hepsi bir eski tüfek nazında güzel

Ertelenmiş destanları omuzlarında çapraz fişek

Ne ki düşleri bir atımlık baruttan ibaret

Sıktıkça geri tepiyor hayat

Üç kişilik bir asansör değil mi ömür?

Sen iki göbeklinin arasında tost olursun

Ha bire arıza yapıp duran alarm düdükler korkuyu

Saplanmaz ama kalbine: Azraili insanın kendiyse ıslık nafile

Demek konuşmayacaksın ve şarkılar uçuşmayacak rüzgârda

Aşk kelimesi de zaten yarım bir heceden bozma

Sana biçilen coplar ve elektrik tesisatı ne acemi ki

Cücelerin başına üşüştüğü bir merak çarmıhısın

Adını silmek için seferber oldu cümle alem

Kitabına uyduralım diye ölümünü ne çıyanlar cavladı

Sonunda Nuh’un gemisine yazdılar talihini

Arkayı dörtlediniz sen ve sıpıtılıp atılmış üç maymun daha

Sus diyene gözleriyle dil döken bir sürgün mangası her biriniz

Tombaladan çıkmış bir yolculuk oldu hayat

İte kaka sevdiniz, deli dolu aştınız kalbinizi inciten her soruyu

Ne büyükmüş ki cezanız bir tufan salgınında duruldu ancak

Şimdi gözleriniz kan çanağı

Çanak tutmadığı için bu götlek haritaya

Nuh sana

Tuh sana demediği için kalbiniz kendi öfkesine

Yenildi hazırun: Bir koca korku çadır kurdu çocukların böğrüne

Ama neyi biçerse biçsinler anılara

Velev ki bir gözyaşı kalmıştı o da unutulsun

Avamın en büyük asaleti ölüm

Madem gemi battı batacak filikalar allaha emanet

Bütün lordları toplayıp kamarada sikmeli