Yeni Şiirler, Miat Doldu

MİAT DOLDU

Kurt kapanında debelenip duran bir âdem

Sırtını dayadığı tek yer kalbine verip verip unuttuğu sözler

Ne dudaklarında bir bahisten öteye geçemeyen hayat

Ne kulaklarında kabardıkça kabaran o zar

Düşman diye kimseyi önüne katıp meçhul zaferler yaratmadı ömrüne

Yenildiği yerde eski defterleri karıştıran yahudi de olmadı

Cebinde birkaç kimlik eskitti ama

Madalya kuyruğundan sıvışırken de kahramandı

Ha bire sorup durmayın kimdi diye

Merak perdesine vuran kameranın ışığı mum kadar ince

Gün doğumu gibi basit, ölüm kadar olağan

Bir öyküydü diyelim

Herkesin keşke diye yan cebinde düşlediği

Yüzmeyi bilmediği halde okyanuslara düşen derin bir sevda

Uçmayı beceremediği halde kuş kadar hafif

Neyi beceremediyse onda mahşerî bir cevap

Hangi yenilgiyi tattıysa orada kendi kendine biriken çığ yumağı

Heyhat dedirtecek kadar uzak ve garip

Uzak ve garip dedirtmeyecek gibi arkadaş

En çok da bir düşman edinemediği için pişman

Hani şöyle her kızdığında her suçu yükleyeceği

Çünkü kendine kancık düşleri bıçakladı yıllardır

İpe un sermekten beterdi dervişin aşkı

Sonra işte her şey toz bulutu olup karıştı

Kimi hayat-miat meselesi deyip atladı bu sırığı rekorlarla

Kimi en geride kalıp bes kendi adını sayıkladı

Ama o âdem hâlâ çırılçıplak

Kalbine saplaya saplaya çivi çivi sözleri

Belki herkesten önce varacak sıratın ortasına

Cennete de cehenneme de küs mü küs

İçinden siktir çektiği bütün hayatlar nafile

Biliyor ki ölüm sadece tanrının son sözü

Berisi vagonların kaza öncesi çıkardığı cehennemî tantana

Ah der âdem, içi sızılı mı sızılı

Kurt kapanında ne yaman cendereymiş bu

Demek herkesin bir üniforması var rütbeleri cebinde gizli

Bu içerikle ilgili diğer bağlantılar

Kitaplar